Gelaai met betekenis
(Die wit in die poësie*)
.
In die boonste laai
blaaie papier
op mekaar –
daar was woorde op
wat deur die sugtende nagte
afgesak het
na die onderste laai.
.
Laag op laag
lê die woorde
in die laai,
donker soos koffiemoer.
.
Die laai word oopgetrek,
iemand skraap
van die woorde af,
ligte stof.
.
Stof sak
langsamerhand lank,
sak dit neer
op wit papier.
.
Woorde wat deur smart
uitgeasem is,
staan nou vreugdelik
in feesgewaad
op die wit
wat elkeen op die skouers dra
juigend
na die stadige oopgaan
na die leser
se begrip.
…
- Geggus, R. 1961
Die wit in die poësie.
Amsterdam: Uitgeverij Heinis N.V.